بیمارانی که دارای یک یا چند دندان از دست رفته هستند و همچنین قصد مرتب کردن دندان هایشان را دارند، لازم است هم ارتودنسی و هم ایمپلنت دندان را در برنامه درمانی خود قرار دهند. در چنین مواردی، نیاز بیمار، ترتیب انجام هر یک از این درمان ها را مشخص می کند.
ایمپلنت ها برای جایگزینی دندان هایی که به علت پوسیدگی دندان یا ضربه از دست رفته اند، طراحی شده اند. ایمپلنت شامل یک بخش پیچی تیتیانیومی است که دندانپزشک آن را درون فک قرار می دهد تا جایگزینی برای دندان از دست رفته باشد. وی سپس روکش پروتزی (قسمت قابل مشاهده ی دندان) روی بخش تیتانیومی نصب می کند. این روکش دندان دقیقا عملکرد دندان طبیعی را دارد.
در حقیقت، ایمپلنت های دندان ظاهر و حسی شبیه دندان طبیعی را دارند. حتی ممکن است به مرور زمان فراموش کنید که دندان ایمپلنت شده، جزء دندان های طبیعی تان نمی باشد. از آنجایی که دندان ایمپلنت شده، در میان باقی دندان ها به خوبی استتار می شود (دقیقا به رنگ سایر دندان ها درمی آید) هیچ کس دیگری نیز نمی تواند آن را تشخیص دهد.
ایمپلنت دندان یکی از موثرترین راه ها برای جایگزینی دندان های از دست رفته است که به بسیاری از بزرگسالان کمک می کند تا لبخندی کامل داشته باشند. حال اگر بیمار بخواهد پس از ایمپلنت؛ دندان هایش را صاف و مرتب کند چه می شودا؟ آیا ارتودنسی دندان های ایمپلنت شده ممکن است؟
در واقع در برخی موارد ارتودنسی با وجود دندان های ایمپلنت شده کاملا میسر است زیرا این دو درمان در یکدیگر خلل ایجاد نخواهند کرد. مسئله این است که بریس های ارتودنسی قادر به حرکت دادن دندان ایمپلنت شده نیستند زیرا تیتانیوم ایمپلنت به استخوان فک جوش خورده است. بر خلاف دندان های طبیعی که توسط بافت های گوشتی پریودنتال حمایت می شوند، ایمپلنت ها مستقیما در فک مستقر شده اند، به همین دلیل بریس ها نمی توانند آنها را حرکت دهند.
در صورتی که هم به ارتودنسی و هم به ایمپلنت نیاز دارید، بهتر است قبل از ایمپلنت، دندان هایتان را ارتودنسی کنید. زیرا همانطور که قبل تر گفته شد، ایمپلنت ها نمی توانند مانند دندان طبیعی حرکت کنند.
بسیاری از بیماران به منظور ایجاد فضای کافی برای ایمپلنت و حرکت ریشه های دندان های مجاور به جای صحیحشان به درمان ارتودنسی قبل از ایمپلنت نیاز دارند.
اطلاعات بیشتر در مجله دندانپزشکی ایمپلنت
16 علت اصلی عبارتند از:
وارد شدن آسیب و ضربه مستقیم یا غیر مستقیم به صورت، فک و دهان شایع ترین علت ها است. اگر ضربه منجر به شکستگی، ترک خوردگی یا لب پر شدگی دندان شده باشد احتمال بروز درد متوسط تا شدید وجود دارد.
همچنین شکستگی یا وارد شدن آسیب به روکش دندان، ایمپلنت دندان، دستگاه های ارتودنسی دندان و … نیز می تواند باعث درد دندانها شود.
پوسیدگی دندان در مراحل پیشرفته می تواند باعث درد دندان شود. این درد زمانی احساس می شود که پوسیدگی به مغز یا پالپ دندان رسیده باشد و التهاب یا عفونت ایجاد کرده باشد. در این شرایط اصطلاحا می گویند دندان به عصب رسیده است و نیاز به عصب کشی دارد. در بعضی موارد که دندان خیلی آسیب دیده باشد کشیدن دندان نیز می تواند درد را از بین ببرد.
جنجویت (التهاب لثه) و پریودنتیت (عفونت لثه) دو بیماری شایع بافت لثه هستند. هرچند که علائم این دو بیماری بیشتر درد لثه است، اما درد می تواند در دندان نیز احساس شود.
عفونت های سینوسی می توانند باعث درد در دندان شوند. اگر به طور مرتب از عفونت های سینوسی رنج می برید ، ممکن است متوجه درد در دندان های واقع در نزدیکی حفره های سینوس شوید.
برای کنترل درد در دندان در نتیجه عفونت سینوس ها، از پزشک خود در مورد داروهای ضد احتقان یا سایر داروهای دیگر برای کاهش فشار روی سینوس راهنمایی بخواهید.
البته علت دقیق سردرد خوشه ای ناشناخته است، اما فشار ناشی از این نوع سردرد، در دندان ها نیز احساس می شود.
یکی از علائم حمله قلبی احساس سنگینی در قفسه سینه و درد در گردن و بعضا فک است. ممکن است درد ناشی از حمله قلبی با دندان درد اشتباه گرفته شود.
افراد دیابتی که قند خون خود را کنترل نمی کنند بیشتر از سایرین با پوسیدگی دندان مواجه می شوند. پوسیدگی دندان (همانطور که در ابتدا هم عنوان شد) یکی ازعلل اصلی ایجاد درد دندان است.
سرطان دهان می تواند باعث بی حسی یا درد در هر قسمت از صورت ، گردن یا دهان شود. درد، خونریزی و مشکلات دندان و لثه می تواند با این سرطان در ارتباط باشد.
ناهماهنگی بین دندان ها و فک می تواند باعث مشکلات گفتاری، مشکل در جویدن و یا درد دندان ها شود. مال اکلوژن را با ارتودنسی یا جراحی فک برطرف می کنند.
دندان عقل و دندان نیش دو نمونه از دندان هایی هستند که ممکن است به صورت نهفته در بیایند. نهفتگی دندان باعث بروز درد و حساسیت دندان می شود.
سایر علل عبارتند از:
· عفونت های ویروسی
· بیماری های عصبی
· سومصرف مواد مخدر
· کمبود ویتامین B12
· درد فک
· اختلالات مفصل گیجگاهی فکی
اطلاعات بیشتر در مجله دندانپزشکی ایمپلنت
فرسایش دندان به معنی از بین رفتن سطوح خارجی دندان ها به دلایلی غیر از پوسیدگی یا آسیب دیدگی می باشد. با بالا رفتن سن دندان ها فرسوده می شوند که کاملا طبیعی است.
فرسایش جزئی دندان ها همیشه از ظاهر دندان ها مشخص نیست و به همین دلیل مردم اکثرا از آن بی خبرند. فرسایش شدید دندان ها مشخص تر است و در برخی موارد با درد همراه است. با فرسایش شدید، دندان ها کوتاه تر، باریک تر با لبه های تیز تر به نظر می آیند که اکثرا زرد رنگ شده اند. ( به این دلیل که لایه های زیرین دندان با از بین رفتن لایه های رویی، مشخص می شوند و زرد رنگ می باشند.)
اغلب در این موارد، فرد متوجه نابرابری و ناهمواری در نوک دندان ها که ناشی از شکستگی است، می شود. در موارد دیگر دندان گِرد به نظر می آید. (همانطور که سنگ های کنار دریا در اثر فرسایش گرد می شوند). همچنین ممکن است فرد، خصوصا زمانی که از خواب بیدار می شود، در عضله های صورتش احساس درد یا گرفتگی کند.
· در این قسمت به چند علائم شایع فرسایش دندان اشاره می کنیم:
· دندان هایی که ظاهری نابرابر و دندانه ای دارند یا به طور غیر طبیعی صاف می باشند.
· ترک یا شکستگی در دندان ها
· دندان ها کوتاه تر از حد معمول می باشند.
· درد یا حساس شدن دندان ها (خصوصا با خوردن غذا های سرد یا گرم)
· زرد شدن دندان ها به دلیل فرسایش مینای دندان
· مشکلات ترمیمی دندان مانند روکش یا پرکردگی
· تغییر در شکل کام
با توجه به علت و شدت فرسایش دندان ها، دندانپزشک می تواند درمان های مختلفی روی دندان ها انجام دهد. برخی از معمول ترین روش های درمان فرسایش دندان عبارت است از:
· رعایت بهداشت دهان و دندان، محدود کردن مصرف غذاهای اسیدی
· باندینگ یا ونیر کامپوزیت: دندانپزشک با استفاده از رزین رنگ دندان، به ترمیم ساختار های از دست رفته ی دندان می پردازد. با این ترمیم، ساختار باقی مانده دندان ها در برابر آسیب های آتی محافظت می شوند.
· روکش دندان و لمینت: در صورتی که تخریب دندان ها شدید باشد، روکش ها و لمینت ها می توانند شکل و عملکرد طبیعی دندان ها را بازگردانند.
· محافظ دندان (نایت گارد): در صورتی که علت فرسایش دندان ها، دندان قروچه و اصطکاک دندان ها باشد، دندانپزشک ممکن است برای محافظت از دندان ها یک محافظ دندان برای وی بسازد تا از آسیب های بیشتر جلوگیری کند.
اطلاعات بیشتر در مجله دندانپزشکی ایمپلنت
پیوند لثه یا (Gum Grafting procedure)، یک نوع عمل جراحی درمانی بر روی بافت لثه است که شامل برداشتن بافت لثه سالم از سایر بخش های دهان و اتصال آن به محلی که دچار آسیب یا تحلیل لثه شده است می شود. این عمل یکی از روش های اصلاح طرح لبخند محسوب می شود.
این عمل نسبتا ساده است، درد مدت زمان کمی به پایان می رسد و اغلب توسط جراح دهان یا متخصص لثه و جراحی ایمپلنت دندان انجام داده می شود.
· قبل از آغاز عمل لثه، درست در جایی که پیوند از آن بردشته شده و به جایی که قصد داریم بافت پیوندی را متصل کنیم بی حسی موضعی اعمال می شود.
· جراح سپس اطراف لثه دچار تحلیل را بر می دارد. ممکن است لثه در این ناحیه دچار مشکلاتی نظیر عفونت یا نکروز شده باشد و باید برداشته شود.
· جراح در مرحله بعدی بافت پیوندی را از بخش دیگری از دهان شما بر می دارد و به محل دچار تحلیل پیوند می زند.
· بافت پیوندی به لثه شما بخیه می شود.
· پس از اتمام اثر نسبی بیحسی از کلینیک دندانپزشکی خارج خواهید شد.
· بیشتر افراد پیوند لثه را قابل تحمل می دانند زیرا از بی حسی موضعی همیشه برای بی حسی ناحیه برداشت و اتصال پیوند استفاده می شود.
· دندانپزشک قبل از انجام عمل پیوند لثه حتما از بی حس شدن کامل لثه های شما اطمینان حاصل خواهد داد.
· طی عمل ممکن است کمی احساس فشار به لثه تجربه کنید اما پروسه بدون درد خواهد بود.
· هرگونه ناراحتی بعد از عمل نیز با داروهای مسکن بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا تایلنول قابل کنترل است.
· برای کاهش درد پس از جراحی لثه حتماً از دستورالعمل های دندانپزشک خود پیروی کنید.
درد بعد از جراحی طبیعی است و کم کم از بین می رود. بیشتر افراد معمولا پس از 3 یا 4 روز دیگر هیچ دردی تجربه نخواهند کرد. با این حال ، یک دوره چهار تا شش هفته ای طول می کشد تا پیوند به صورت بهبود یابد.
هزینه عمل پیوند لثه بسته به میزان و وسعت بافت پیوندی ممکن است متفاوت باشد. اما در برخی شرایط به دلیل درمانی بودن پروسه، ممکن است بیمه بخش هایی از هزینه را تقبل کند. بنابراین اگر نیاز به عمل دارید به فکر هزینه ها نباشید زیرا هزینه پیوند لثه مانند هزینه ایمپلنت دندان آنقدرها هم بالا نیست و روی بیمه نیز می توانید تا حدی حساب کنید.
اطلاعات بیشتر در مجله دندانپزشکی ایمپلنت
مینی ایمپلنت دندان شبیه ایمپلنت‌های معمولی است با این تفاوت که سایز آنها کوچک‌تر است و به دلایل مختلفی مورداستفاده قرار می‌گیرند. در ادامه درباره دلایل استفاده از این نوع ایمپلنت‌ها و مزایایی که به دنبال دارند، صحبت خواهیم کرد..
مینی ایمپلنت‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که فضای کمتری در فک اشغال می‌کنند. اولین دلیل دندانپزشک برای انتخاب مینی ایمپلنت این است که فضای کافی در لثه بیمار وجود ندارد. هر ایمپلنت معمولی به طور حدودی به فضای 6 میلی‌متری نیاز دارد. اما زمانی که این فضای کافی در لثه وجود نداشته باشد پزشک مجبور است از مینی ایمپلنت‌ها استفاده کند که به ریشه دندان‌های دیگر آسیبی وارد نشود.
اینکه مینی ایمپلنت‌ها نیازی به طراحی ندارند خالی از لطف نیست و همین امر موجب سهولت و رواج این روش درمانی شده است. علت استفاده بیشتر از مینی ایمپلنت‌ها همانطور که ذکر شد سایز کوچک آنها و نیاز نداشتن به عمل جراحی است. مینی ایمپلنت بر خلاف ایمپلنت معمولی دو تکه نیست و نیازی به پیچ ندارد و بدون نیاز به عمل جراحی و با یک پانچ کردن ساده درون فک قرار می‌گیرند و نیازی به پیوند با استخوان فک ندارند و همین موجب شده است زمان کوتاه‌تری برای درمان صرف شود. مینی ایمپلنت‌ها استحکام خوبی دارند و همچنین هزینه آنها در مقابل هزینه ایمپلنت معمولی کمتر است. علاوه بر این خارج کردن آنها پس از درمان بسیار راحت‌تر است.
درست است که مینی ایمپلنت‌ها از ایمپلنت‌های معمولی قطر کمتری دارند اما در عوض باید برای استفاده از آنها استخوان فک ارتفاع لازم را برای پذیرش مینی ایمپلنت داشته باشد. اگر فک تحلیل رفته باشد و ارتفاع کافی نداشته باشد نمی‌توان از مینی ایمپلنت برای فرد استفاده کرد. اگر فردی که قرار است برای او از مینی ایمپلنت استفاده شود به دندان‌هایش فشار وارد کند یا دندان‌قروچه داشته باشد برای این فرد نیز کاشت مینی ایمپلنت گزینه مناسبی نیست زیرا ممکن است از زودتر از حد معمول شکسته و دچار آسیب شود و از فک خارج شود.
هنگامی که ایمپلنت دندان دچار عفونت شود، ایمپلنت و استخوان به هم جوش نخواهند خورد و این یکی از علائم پس زدن ایمپلنت دندان است. به همین منظور مراجعه منظم به دندانپزشکی لازم است. کسانی که از ایمپلنت استفاده می‌کنند حداقل هر 6 ماه یک‌بار باید برای چک کردن ایمپلنت‌ها و میزان تحلیل استخوان فک مراجعه کنند. استفاده مرتب از مسواک و دهان‌شویه‌ها و نکشیدن سیگار تأثیر بسزایی در عمر ایمپلنت دارد.
منبع: www.implantdr.ir